HISTORIA

Historia powstania [zarys historyczny] parafii

Kościół i klasztor w stylu gotyckim pochodzi z XIV wieku. Do XVII wieku w Piotrkowie funkcjonowały dwa kościoły: parafialny Św. Jakuba i dominikański, pierwotnie dedykowany Św. Dorocie.

U schyłku XV wieku nie miał wówczas wymaganej liczby zakonników [12]. W 1605 roku liczył już 24 zakonników. Dość częste pożary, jeden z nich w 1531 roku zniszczył zabudowania klasztorne i częściowo kościół Dominikanów.

Zniszczone obiekty wkrótce zostały odbudowany między innymi dzięki pomocy królowej Bony. Konsekrowany w 1563 roku przez biskupa Stanisława Fałęckiego, sufragana gnieźnieńskiego. Z początkiem XVII wieku kult św. Jacka wysuwa się na pierwsze miejsce i świątynia przyjmuje tytuł pod wezwaniem św. Jacaka i Doroty.

W 1612 r. groźny pożar zniszczył doszczętnie świątynię i poważnie uszkodził klasztor. W kościele runęło gotyckie, ostrołukowe sklepienie nawy. Dotychczas kościół miał jedną nawę. Po tym pożarze gruntownie przebudowano świątynię, obniżając ściany o kilka metrów. W 1624 r. wojewoda sieradzki Stanisław Jaxa-Bykowski ufundował przy klasztorze i bogato wyposażył kaplicę Matki Bożej Różańcowej, która nie była połączona z kościołem. Klasztor był miejscem księgo najstarszego księgozbioru Piotrkowa, liczył dwa tysiące tomów. Decyzją Sejmu w 1633 r. przeniesiono tu akta Trybunału Koronnego z kościoła farnego. Wszystkie akta spłonęły w Głównym Archiwum Akt Dawnych w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego w 1944 r.

W okresie Trybunalskim Piotrków wzbogacił się o nowe zakony. W pierwszej połowie XVII wieku zbudowano klasztor Sióstr Dominikanek, Ojców Franciszkanów, Ojców Bernardynów, później Pijarów i Jezuitów. Był to czas wspaniałego rozkwitu miasta, zakłócony najazdem szwedzkim w 1655 r. W tym okresie pod wpływem różnych klęsk, katastrof, epidemii, rozwija się kult cudownych obrazów, kult Matki Bożej Różańcowej. To wtedy powstaje w kościele Dominikanów Bractwo Różańcowe; a ołtarzem św. Jacka w kaplicy Różańcowej czeladź cechu Szewskiego. Po Powstaniu Styczniowym w 1864 r. władze carskie rozwiązują klasztory i wywożą zakonników. Ostatnim zakonnikiem był ks. Henryk Strończyński, który jako emeryt pozostał w mieście, zamieszkując przy Placu Czarneckiego.

2 XII 1922 r powstaje przy kościele podominikańskim druga Diecezjalna Parafia Piotrkowska pod wezwaniem Św. Jacka i Doroty. Erygował ją Biskup Stanisław Zdzitowiecki, ordynariusz włocławski.

W pamięci historii Parafii najbardziej utrwalili się ks. Jan Krzyszkowski[1932-1968] oraz ks. Aleksander Łęgocki [1968-1975], budowniczy nowego domu parafialnego.

Proboszczowie parafii św. Jacka i św. Doroty w Piotrkowie Trybunalskim od roku 1922:

  1. 1922-1926 – Ks. Stanisław Szablewski
  2. XI 1926 – X 1930 – Ks. Prałat Ferdynand Jacobi
  3. X 1930 – X 1632 – Ks. Józef Pełczyński
  4. X 1932 – 17 V 1968 – Ks. Jan Krzyszkowski
  5. 1968 – 1975 – Ks. Aleksander Łęgocki
  6. 13 X 1975 – 15 X 1978 – Ks. Stanisław Łysiak
  7. 04 XI 1978 – 03 VI 1985 – Ks. Prałat Zbigniew Żaboklicki
  8. VII 1985 – 20 IV 1987 – Ks. Władysław Ruciński
  9. 11 IV 1987 – 20 IV 1988 – Ks. Marian Wiewiórowski
  10. 20 IV 1988 – 30 XI 1991 – Ks. Wiesław Jończyk
  11. 1991 – 07 IV 2013 – Ks. Władysław Kmieciak
  12. 08 IV 2013 – 3 VII 2021 r. – Ks. Franciszek Haber
  13. od 3 VII 2021 r. – ks. Mariusz Jersak

Wikariusze parafii św. Jacka i św. Doroty w Piotrkowie Trybunalskim od roku 1922:

2003-2013 – ks. Krzysztof Milczarek
2013 – 2018 – ks. Łukasz Leśniewski
2018 – 2023 – ks. Piotr Niedzielski
od 26.08.2023 r. – ks. Rafał Sobusiak